نه، من نفرت را به شما کادو نخواهم داد. شما آن را می‌خواهید، با این وجود پاسخ به نفرت با خشم، تسلیم به همان نادانی است که از شما موجوداتی ساخته چون شما. شما می خواهید که من بترسم، که به هم وطنانم به دیده تردید نگاه کنم، که آزادیم را قربانی امنیت کنم. بیهوده. بازی همان سان که بوده، ادامه دارد.

بالاخره، امروز صبح، بعد از روزها و شب ها انتظار، او را دیدم. او همان اندازه زیبا بود که موقع خروجش در همین جمعه شب گذشته، همان اندازه زیبا بود که حدود دوازده سال پیش، موقعی که با تمام وجودم دل به او بستم. البته من از این مصیبت ویران شده ام و پیروزی ناچیز شما را تصدیق می کنم. اما دوره اش کوتاه خواهد بود. می دانم که او هر روز همراه ما خواهد بود و ما همدیگر را در این بهشت جان های آزاد باز خواهیم یافت، بهشتی که شما به آن هرگز وارد نخواهید شد.

ما دو نفریم، پسرم و من. اما ما از تمام ارتش های دنیا قوی تریم. دیگر وقت بیشتری ندارم که به شما بدهم. باید به ملویل که دارد بیدار می شود برسم. هنوز هفده ماهه نشده است. او مثل هر روز باید عصرانه اش را بخورد، بعد مثل هر روز باید برویم بازی کنیم و این پسرک در تمام زندگی اش با آزادی و خوشبختی اش شما را خار خواهد کرد. چون، شما نفرت از خود را در او نیز نخواهید یافت.

(«آنتوان»، پدری که همسرش را در حمله مسلحانه جمعه شب ۱۴ نوامبر ۲۰۱۵ در کنسرت راک «باتاکلون» در پاریس، از دست داده، این نامه سرگشاده را خطاب به تروریست ها روی فیس بوک منتشر کرده است.)

منبع: عصر نو